„Pierwszy w dziejach ruchu oazowego dzień wspólnoty, zwany wówczas zlotem gwiaździstym, odbył się w 1971 roku na górze Błyszcz koło Suchego Gronia. Na szczycie góry przeżyliśmy wówczas koncelebrę w gronie około sześciuset uczestników. Oazy zeszły się z całej okolicy. Dzień ten stał się tak głębokim i pięknym przeżyciem, że spontanicznie nazwaliśmy to miejsce: Tabor, góra Przemienienia. Z przeżycia wszystkich rodziło się wtedy w sercach wyznanie: Dobrze nam tu być. I wszyscy czuliśmy się przemienieni przeżyciem oazy, które w tym spotkaniu znalazło swój najpełniejszy owoc, a któremu na imię wspólnota. Właśnie to przeżycie wspólnoty w szczytowym znaku eucharystycznego zgromadzenia stało się źródłem głębokiej i czystej radości. Była to radość, która jest owocem Ducha Świętego, sprawcy cudownej jedności w wielości. To, co stało się wtedy naszym udziałem, to właśnie dar jedności w Duchu Świętym. Spotkanie z kardynałem Karolem Wojtyłą na szczycie tej samej góry w następnym roku (…) stało się kolejną, niezapomnianą godziną Taboru w dziejach naszego Ruchu.

I odtąd nieprzerwanie, aż do chwili obecnej, powtarzają się co roku trzy razy te godziny Taboru jako dni wspólnoty poszczególnych turnusów Oaz Żywego Kościoła. Chociaż nie odbywają się już w jednym miejscu, ale w wielu punktach w Polsce, w ramach poszczególnych Oaz Wielkich, istota ich pozostaje ta sama. Odbywają się zawsze w trzynastym dniu oazy, w dniu poświęconym tajemnicy zesłania Ducha Świętego. Wtedy oazy przeżywają w szczególny sposób tajemnicę wspólnoty, istotny owoc całych rekolekcji oazowych i szczególny dar Ducha Świętego. Wspólnota budowana w codziennym trudzie oazowym z wielu elementów programu każdego dnia, w tym dniu jakby sumuje się w jednym wielkim przeżyciu i wybucha wielką radością. Wiele razy to przeżywaliśmy – uczestnicy oaz wracają po dniu wspólnoty umęczeni, nieraz doświadczeni burzą i deszczem, ale wprost upojeni radością. Zapada ona głęboko w serce i trwa do końca oazy i po jej opuszczeniu jako wspomnienie, do którego się ciągle wraca.
ks. Franciszek Blachnicki, Godziny Taboru, Światło-Życie, Carlsberg-Lublin 1989, s.92-93